خواندن چارتار برای هیچ

چهار روز و هر روز دو سانس. تمام بلیط ها از مدت ها پیش فروخته شده‌اند. این نخستین کنسرت آنهاست.

برج میلاد کمی شلوغ تر از هر کنسرت دیگری به نظر می‌رسد. تماشاگران سانس نخست در حال ترک برج هستند و تماشاگران سانس دوم در حال ورود.

ساعت نزدیک به ۲۲ است که جمعیت زیادی روبه روی سالن همایش‌های برج میلاد جمع شده‌اند.

چک کردن بلیط ها و سپس ورود به سالن. سالن همایش‌های برج میلاد در طول سال میزبان کنسرت‌های بسیاری است. در ظاهر هم همه چیز شبیه به کنسرت‌های دیگر به نظر می‌رسد؛ اما انگار تفاوت‌هایی هم هست.

مسئول حراست سالن به یکی از خانم ها تذکر می‌دهد که حجابش را بهتر کند، او هم با کمال میل می‌پذیرد. همه چیز آرام است البته با کمی چاشنی ذوق.

مخاطبان این کنسرت انگار از قشر خاصی هستند. کمی دقت در سن مخاطبان ما را متوجه هم نسل بودن آنها می‌کند. بیشتر آنها جوانان دهه ۶۰ هستند. البته نوجوانان و جوانان دهه ۷۰ هم در میان جمعیت دیده می‌شوند اما تعدادشان در مقابل دهه شصتی‌ها اندک است.

همه در سالن همایش‌های برج میلاد سر جایشان نشسته‌اند. همه صندلی‌ها پر شده است. نگاهی به بالکن‌ها نشان می دهد که جمعیتی زیادی هم آنجا نشسته‌اند.

آنها به روی صحنه می‌آیند. چهار نفر هستند. خیلی ساده می آیند اما تماشاگران آنها را مفصل تحویل می‌گیرد. آیین احمدی‌فر تنظیم کننده، احسان حائری ترانه سرا، آرش فتحی آهنگساز و آرمان گرشاسبی خواننده گروه است.

این چهار نفر اعضای اصلی گروه «چارتار» هستند.

همچنین ترکیب دیگر نوازنده‌های گروه نیز اینچنین است که؛ آرش پژندمقدم درامز سراغ درامز می رود. سیاوش اردشیری گیتار بیس را در دست می گیرد. آرین قیطاسی ابوا می‌نوازد و در یکی از قطعه ها بهزاد حسن زاده و نازنین غنی زاده کمانچه می‌نوازند.

قطعه‌ها یکی پس از دیگری نواخته و خوانده می‌شوند. تماشاگران به گرشاسبی امان نمی‌دهند تا صدایش به گوش برسد. همه یک صدا با او می‌خوانند: جاری شو سپردمت به

جاده های رها / به عمقِ باران، به روح آینه‌ها

حتی مشکلات صوتی سالن هم چیزی از شور تماشاگران کم نمی‌کند.

«هندسه» همه را به وجد می‌آورد.

تماشاگران این کنسرت با شناخت کافی به برج میلاد آمده‌اند. نگاهی دقیق به تماشاگران در هنگام اجرای قطعه‌ها نشان از علاقه و دقت آنها در موسیقی و مفاهیم کلام دارد.

تماشاگران به دیدن «چارتار» نیامده‌اند که تنها به فکر خوش‌گذرانی باشند. آنها آمده‌اند تا موسیقی مورد علاقه خود را بشنوند و لذت ببرند.

در تمام قطعه‌ها نقش تماشاگران بیشتر از گروه به چشم می‌آید. گرشاسبی از حس و فضایی که تماشاگران ایجاد کرده‌اند تشکر می‌کند.

در پایان یکی از قطعه‌ها یکی از تماشاگران که احساسش لبریز شده است فریاد می‌زند: «داری با ما چکار می‌کنی؟». در جواب او گرشاسبی می‌گوید: «شما دارید با ما چکار می‌کنید». بعد از این دیالوگ‌ها بود که تماشاگران ایستادند و دقایقی برای «چارتار» دست زدند.

«چارتار» در این کنسرت ۱۲ قطعه از نخستین آلبوم خود را اجرا کردند و در پایان نیز «هندسه» را تکرار کردند.

حضور این گروه بر روی صحنه اتفاق خوبی است در موسیقی ایران. موسیقی «چارتار» نه پاپ است نه ایرانی. اما هر چه که هست توانسته در چهار شب و هر شب دو سانس، سالن همایش های برج میلاد را مملو از جمعیت کند. آن هم جمعیتی که موسیقی را درک می‌کرد.

در بروشور کنسرت گروه «چارتار» برای معرفی این گروه آمده است؛

چارتار پرسه‌ی آوایی است به امید هیچ / سرژذشت لحظه‌هایی شبیه به هم/ از برس گرفته تا امید / از شک گرفته تا باور / باوری که کم سارعی از ما گرفت / طنینی و آوازی… شعری و شعوری … اول هر ترانه زاده می‌شویم و آخرش زاینده / چند وقتی هست این شده رسم ما / پیدا شدن…