تلاش شهید قاسمی برای گمنامی
رفتم جلو دربان گفتم: «با ناصر قاسمی کار دارم، میشناسین؟» گفت: «اینجا یه قاسمی داریم که فرمانده س.» آمد. خودش بود. فهمید که دانستم چه کاره است.گفت: «به کسی نگو من چه کارهام. من فقط خدمت میکنم.»
در خاطره ای درباره شهید ناصر قاسمی آمده است:
به گزارش گلستان24، دست آخر «ناصر» وقتی مطمئن میشد که همه پتو دارند، با کهنه پتویی هر جا که میشد، میخوابید.
رفتم حیاط، دیدم کسی بالای پشت بام، برف پارو میکند. صدا زدم: «کیه؟ کیه؟»
گفت: «منم، ناصر. نترسید دیشب از منطقه آمدم، گفتم محمد که نیست، برف پشت بامتان میمونه.»
«ناصر» وقتی به خانه میآمد، تمام کارهایش را خودش انجام میداد. نمیگذاشت رختخواب پهن کنم. میگفت: «اینجوری به بچههای جبهه نزدیکترم.»
گفتم: «چرا این همه خودتو اذیّت میکنی؟»
گفت: «باید ناراحتی را از دلش در بیارم.»
گفتم: «ناصرم مگه بابات تاجره این جوری خرج میکنی؟»
گفت: «عیبی نداره. اونم باید نون بخوره».
رفتم جلو دربان گفتم: «با ناصر قاسمی کار دارم، میشناسین؟»
گفت: «اینجا یه قاسمی داریم که فرمانده س.»
آمد. خودش بود. فهمید که دانستم چه کاره است.
گفت: «به کسی نگو من چه کارهام. من فقط خدمت میکنم.»
اعتراض که میکردم، میگفت: «خوردن اینها ثواب داره.»
«ناصر یک دوربین عکاسی داشت. از بچگی باهاش عکس میگرفت.»
مادرش میگفت خیلی دوستش داره.
گفتم: «چه دوربین قشنگیه!»
داد دستم؛ دیگر پس نگرفت.
از سپاه حقوق نمیگرفت.
میگفت: «تا مجردم به پول نیاز ندارم. بعدش هم خدا بزرگه.»
سیبهای چیده شده را پاک کردم و داخل جعبهاش گذاشتم.
برنامه هر هفته مان بود. با خانواده دور هم جمع میشدیم. یک ساعتی احکام و قرآن میخواندیم. هر کس دیر میکرد، دقیقهای، جریمه میشد.
بغل دست من نشسته بود. یواشکی در گوشم گفت: «من از این هفته نیستم.»
ناصر گفت: «من نمیآم، ولی خانمم هست.» هفتهها بعد، خانمش سیاه پوشیده تنها میآمد.
تلاش میکردیم تشییعش با شکوه باشه. اما هر چه تلاش میکردیم، گرهای توی کار پیش میآمد، مصادف شده بود با تشییع نود و پنج شهید بمباران هوایی. چند نفر پیدا شدند و زیر تابوت رفتند و مظلومانه تشییع شد. مجلس هفتماش هم مردم کمی شرکت کردند. هر کاری میکردیم مطرح شود، نمیشد. دیگر داشتیم تعجّب میکردیم که چرا؟
بلندگوی مسجد وصیتنامه ناصر را که میخواند: خداوندا! چنان کن که من گمنام ...
پیرمرد اهل دلی بود. مقداری هم اخلاقش تند بود. صداش میزدند؛ «مش نوروز»
از کنار جایگاه شهدا رد میشدیم. تابوت خالی دیدیم. «ناصر» خوابید و گفت: «اندازه پیر مرد آمد و شروع به داد و بیداد کرد که: این چه کاریه دیگه»
«قاسمی» گفت: «مش نوروز! منو نشورهها! این طوری بداخلاقی میکنه!»
پیر مرد زد زیر گریه: «آخه من نمیخوام جوونا برن. شما باید باشید، شما یاوران اماماید. باید پایدار باشید.»
گمنام مثل من؛ صص 7-20
منبع: تسنیم
ارسال نظر