برترین هواپیماهای تاریخ هوانوردی/ مهمترین بمب‌افکن ایتالیایی در جنگ جهانی دوم+ عکس

به گزارش گلستان24، در داستان‌های اسطوره‌ای باستان نقل شده که انسان همیشه سعی ‌کرده به نحوی عمل پرواز را انجام دهد. در افسانه‌های یونانی ایکاروس یا افسانه‌های دایدالوس و ویمانا در حماسهٔ هند باستان نشانه‌هایی از پرواز وجود دارد. آن‌ها سعی می‌کردند به تقلید از پرندگان و با بال‌هائی که از پر و موم ساخته بودند پرواز کنند اما اکثراً موجب مرگشان می‌شد. همچنین مشهور است که در حدود ۴۰۰ سال پیش از میلاد مسیح در یونان باستان، ارخطوس اولین دستگاه پرندهٔ مصنوعی که به صورت خودکار پرواز می‌کرد را ساخته است؛ مدلی شبیه به یک پرونده که احتمالاً با نیروی بخار پرواز می‌کرده و گفته می‌شد تا ۲۰۰ متر پرواز می‌کرد.

تلاشها برای ساخت وسیله ای برای پرواز ادامه داشت تا اینکه در ۱۷۸۴ میلادی بین ونو فرانسوی دستگاهی ساخت که بال‌هایش شبیه پروانه یا فرفره بود. این دستگاه می‌توانست مدت زیادی در هوا بماند و سقوط نکند. در سال ۱۸۴۳ میلادی هنسون آلمانی دستگاهی ساخت که دارای دو بال بسیار بزرگ، یک سکان و اتاقک کوچک برای حمل انسان بود. این دستگاه نسبتاً کامل‌تر از دستگاهای قبلی بود می‌توانست کم و بیش مانند هواپیماهای بی‌موتور عمل کند. بدین ترتیب که آن را با زحمت فراوانی آن را به مکان مرتفعی می‌بردند و هنگام وزیدن باد مناسب آن را به سوی جلو پرتاب می‌کردند. دستگاه سبک حتی با داشتن یک سرنشین در هوا چرخ می‌زد و به آرامی بر روی زمین می‌نشست. موفقیت هنسون در این راه توجه عده زیادی از محققین را جلب کرد و از این تاریخ به بعد متوجه شدند که ممکن است دستگاه کاملی تعبیه کرد که از مکان‌های مرتفع در فضا رها شود و مانند پرندگان بر روی هوا بلغزد بدون آنکه سقوط آنی در پی داشته باشد ولی ماندن در هوا و ادامه پرواز مشکل بزرگی بود که حل آن به نظر هیچ‌کس نمی‌رسید. از سوی دیگر همین اختراع تکمیل شده هنسون معایب فراوانی داشت و تقریبا دیگر افرادی که کار وی را تقلید کردند سقوط کرده و جان خود را از دست دادند. پس از هنسون، آلفونس پنو فرانسوی در سال ۱۸۷۱ میلادی هواپیمای دیگری ساخت که بسیلر سبک بود و مدتها می‌توانست در هوا باقی بماند.

اما بسیاری مخترع هواپیما به معنای امروزی را برادران رایت می‌دانند. آن‌ها نخستین کسانی بودند که موفق شدند هواپیمای بی‌موتور یا بادبادک هوائی را نیرو داده با سرعت و به میل سرنشین در فضا به پرواز درآورند. برادران رایت پس از سال‌ها آزمایش در ۱۷ دسامبر ۱۹۰۳ در کیتی هاوک در کارولینای شمالی، آمریکا موفق شدند موتور کوچکی برروی هواپیمای خود نصب کنند و به محور این موتور پروانه‌ای که عیناً شبیه یک فرفره بود متصل سازند و در نتیجه هواپیما را بر اثر گردش فرفره با استفاده از نیروی موتور در هوا به پرواز در آورند. با اینکه پیش از برادران رایت موتورهای نفت سوز اختراع شده بود ولی فکر استفاده از پروانه (هلیس) برای شکافتن هوا و پیش بردن هواپیما به اندیشه کسی خطور نکرده بود. آن‌هایی که می‌خواستند هواپیما را با سرعت در فضا به حرکت در آوردند همگی سعی داشتند با استفاده از حرکت دادن بال‌ها این کار را انجام دهند زیرا آن‌ها می‌خواستند عیناً از پرندگان تقلید کنند ولی کوشش مخترعین در این راه بجایی نرسیده بر همه ثابت شد که فکر برادران رایت یعنی استفاده از پروانه برای پیش بردن هواپیما در هوا صحیح‌ترین اندیشه‌هاست. هواپیمای آن‌ها به عنوان «اولین وسیلهٔ سنگین‌تر از هوا که پروازی قابل کنترل و پایدار را توسط موتور خودش» انجام داد نام گرفت. برادران رایت اوتو لیلیان‌تال را به عنوان الهام‌گر خود معرفی کردند.

پس برادران رایت، کورتیس آمریکایی در سال ۱۹۰۸ اختراع رایت را تکمیل کرد و با قراردادن چند چرخ کوچک در زیر هواپیما مسئله فرود آمدن و برخاستن را حل کرد و بدین ترتیب از آن سال به بعد مخترعین در تکمیل این ماشین کوشیدند.

مدت زیادی طول نکشید که کشورها از این تکنولوزی در جنگ‌ها بهره بردند. تولید جنگنده‌ها از اوایل جنگ جهانی اول آغاز شد و در ابتدا با بدنه‌های چوبی و سطح پارچه‌ای ساخته می‌شدند. ابتدا از آن‌ها به عنوان هواپیمای دیده‌بان برای راهنمایی توپخانه استفاده می‌شد اما خیلی زود مشخص شد که می‌توان آن‌ها را مسلح کرده و برای نبرد با هواپیماهای دشمن و ماموریت‌های تاکتیکی دیگر از آن‌ها استفاده کرد. در اواخر جنگ جنگنده‌هایی چون فوکر دی.۷ آلمان و اسپاد فرانسه به سرعت ۲۱۵ کیلومتر در ساعت دست یافتند.

جنگ جهانی دوم شاهد جنگنده‌های تمام‌فلزی بود که به سرعت‌هایی فراتر از ۷۵۰ کیلومتر در ساعت رسیده و قابلیت پرواز در ارتفاع ۱۰٬۷۰۰ تا ۱۲ هزار متری سطح دریا را داشتند. با پایان جنگ جهانی دوم عصر جت‌های جنگنده فرا رسید. تولید جنگنده‌هایی با موتور جت در اواخر جنگ در هر دو جبهه متفقین و متحدین آغاز شد اما دیرتر از آن وارد جنگ شدند که نقش موثری در آن ایفا کنند.

یکی از کشورهای اروپایی پیشتاز در استفاده از جنگنده٬ ایتالیا بود. در جنگ جهانی دوم این کشور از هواپیمای اس ام-۷۹ بهره برد که مهمترین بمب افکن ایتالیا در جنگ بود و نمونه ضد کشتی آن بهترین هواپیمای اژدرانداز جنگ به شمار می رفت. این هواپیما بر اساس نمونه‌های قدیمی‌تر سه موتوره این شرکت توسعه یافته است. نخستین پرواز این هواپیما با نام اس ام ۷۹پی در اواخر سال ۱۹۳۴ انجام شد و به سه موتور ۶۱۰ اسب بخاری مجهز بود.

نمونه اولیه این هواپیما در ابتدا برای حمل هشت مسافر طراحی شده بود اما با اعمالی تغییراتی قابلیت ایفای نقش بمب افکن را به دست آورد. ارابه فرود جمع شونده و فضای کافی برای حمل مهمات از ویژگی‌های این هواپیما است.

برخورد SM-79 با زمین

 در مجموع ۱۳۷۰ فروند از این هواپیما برای ارتش ایتالیا و نیز برای صادرات به سایر کشورها تولید شد. مدل اولیه این هواپیما اس ام-۷۹آی نام داشت و هیچ پنجره‌ای در طرفین بدنه آن تعبیه نشده بود. این هواپیما در جنگ داخلی اسپانیا نقش خود را به عنوان یک بمب افکن توانمند به خوبی اثبات کرد و دستاورد این نمایش قدرتمندانه از تولید نمونه ویژه‌ای از آن در نقش اژدرانداز موسوم به اس‌ام79-2 بود. نمونه اس‌ام‌79-3 براساس مدل اس‌ام79-2 توسعه یافت و ضمن حذف کابل اتصالی بدنه به دم٬ ظرفیت بیشتری برای حمل مهمات دفاعی در آن ایجاد شده بود.

بیش از ۱۲۳۰ فروند از این دو نمونه تولید شد. مدل اس‌ام ۷۹-بی با دو موتور بر اساس اس‌ام۷۹-آی برای مصارف صاداتی تولید شد. کشورهای رومانی و یوگسلاوی از جمله مشتریان این هواپیما بودند.