تحلیل های سرپایی توافقنامه (1)

به گزارش گلستان 24، یکراست می رویم سراغ اصل مطلب. توافقنامه وین همچون توافق لوزان در شرایطی انجام شد که مجلس شورای اسلامی تعطیل می باشد. مردم هم سرگرم امور عبادی خود در ماه رمضان و عید فطر هستند. در لوزان هم مشغول دید و بازدید عیدانه! البته انشاء ا... که تصادفیست.

ولی خوب است پیش از شادی کردن و سوت و کف زدن بدانیم چه اتفاقی افتاده، آیا به نفع مان است یا به ضررمان؟ یا اصلاً به حال ما نفعی دارد؟ البته خطاب به تیم مذاکره کننده خسته نباشید می گوییم و فقط نقد و تحلیل مان را بر مبنای چیزی که خودشان توافق کردند  انجام می دهیم و دیانت و امانت را رعایت می کنیم.

اول از همه لزوم دانستن مفهوم این دو واژه که در مذاکرات بسیار استفاده شد: مکانیزم ماشه یعنی مسئله ساز و کار بازگشت تحریم ها. بازدید از پرچین هم یعنی بازدید از مراکز نظامی مثل پایگاه های شکاری و تمام امور مکان های محرمانه نظامی کشور.

در پی جمع‌بندی مذاکرات هسته‌ای ایران و گروه موسوم به ۱+۵ در شهر وین اتریش، قرار است روز چهارشنبه در اولین گام جدی در راستای اجرای این توافق، شورای امنیت سازمان ملل این توافق را تائید کند. 

تائید توافق بر اساس قطعنامه‌ای صورت می‌گیرد که در آن جزئیات مهمی در مورد مسئله ساز و کار بازگشت تحریم‌ها، تحریم‌های تسلیحاتی و همچنین روند حل اختلاف تشریح شده است:

فقط توجه تان را جلب میکنم به بند 3 و 4 بیانیه:

3. از ایران خواسته می‌شود تا هیچ فعالیتی مرتبط با موشک‌های بالستیک طراحی شده با قابلیت حمل تسلیحات هسته‌ای صورت ندهد، از جمله شلیک هرگونه موشک با استفاده از چنین فناوری‌های مربوط به موشک‌های بالستیک، تا زمان هشت سال پس از «روز پذیرش برجام» و یا تا زمانی که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گزارشی ارائه دهد که «جمع‌بندی مبسوط» را تأیید کند، بسته به اینکه کدام زودتر اتفاق افتد.

4. تمامی کشورها باید در فعالیت‌های شرح داده شده در ذیل مشارکت کرده و اجازه انجام آن را صادر کنند، مشروط به اینکه شورای امنیت پیشاپیش بر مبنایی مورد به مورد مجوز چنین فعالیت‌هایی را صادر کرده باشد:

الف. تأمین، فروش و یا انتقال مستقیم یا غیرمستقیم تمامی اقلام، مواد، تجهیزات، کالاها و فناوری‌های برشمرده شده در (S/2015/XXX) ]جدیدترین فهرست کنترل فناوری موشکی] و هرگونه اقلام، مواد، تجهیزات، کالاها و فناوری‌هایی که این کشورها تصمیم بگیرند که می‌تواند برای تولید هرگونه سامانه شلیک تسلیحات هسته‌ای مورد استفاده قرار گیرد، از داخل قلمرو تحت حاکمیت آنها، و یا توسط اتباع آنها و یا با استفاده از هواپیماها و یا کشتی‌هایی که پرچم آنها را حمل می‌کنند، به داخل ایران و یا خارج از این کشور، یا برای استفاده در داخل ایران و یا به نفع این کشور، چه این اقلام از قلمرو تحت حاکمیت آنها نشأت گرفته و یا نگرفته باشد؛ و

ب. ارائه هرگونه فناوری یا آموزش و کمک فنی، کمک مالی، سرمایه‌گذاری، خدمات واسطه‌ای و موارد دیگر، و نیز انتقال خدمات و یا منابع مالی به ایران، یا دستیابی ایران به منفعتی در هریک از فعالیت‌های اقتصادی در کشوری دیگر، مرتبط با تأمین، فروش، انتقال، تولید و یا استفاده از اقلام، مواد، تجهیزات، کالاها و فناوری‌های شرح داده شده در بند فرعی (الف) و یا مرتبط با فعالیت‌های شرح داده شده در بند ۳.

مشروط به اینکه در صورت تصویب شورای امنیت سازمان ملل: (الف) قرارداد ارسال و یا کمک به ارسال چنین اقلامی شامل تضمین‌های مقتضی در خصوص کاربری نهایی آنها شود؛ و (ب) ایران متعهد ‌شود تا از چنین اقلامی برای توسعه سامانه‌های شلیک سلاح‌های هسته‌ای استفاده نکند.

این بند باید تا ۸ سال پس از «روز پذیرش برجام» و یا تا زمانی که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، گزارشی ارائه دهد که مؤید «جمع‌بندی مبسوط» باشد، اجرا شود، بسته به اینکه کدام زودتر اتفاق افتد.