آقای رئیس جمهور این بار ملاتش پر سیمان است

درست مثل دهه فجر که سبد کالا دادند و روزنامه های شیخ نشین خلیج فارس نوشتند قدر کشورتان را بدانید ایرانیها در سالروز انقلابشان دارند از گرسنگی می میرند و تو صف کالا هستند

درست مثل قرارداد لوزان که در روز جمهوری اسلامی فروردین امسال قرائت شد درست زمانی که آماده جشن های ولادت فاطمه اطهر بودیم بعنوان اولین شهید راه ولایت

و چقدر این اتفاقات ,کاملا اتفاقی رخ می دهد. هیچ دوربین صداوسیما نه جرات دارد و نه توان که فتح الفتوح دولت را در تخریب هسته ای نشان دهد و حتی هیچ منتقدی حرفی بزند

خیالت راحت رئیس جمهور فهیم آمریکا آقای مودب اوباما این بار سیمانش آنقدر ملات دارد که حالا حالاها با کیفی کوک با هم رده اسرائیلیت پیاله شراب بهم بزنی اینجا نه سانتریفیوژی می چرخد و نه چرخ کارخانه ای.

انتخابات برای ماها خیلی مهم تر از این حرفهاست و دوستان ما اینجا اینقدر رسانه دارند که کوه هسته ای را کاه و کاه لغو تحریم را که فعلا در 12 تابلو نقاشی خلاصه شده کوه جلوه دهند.

حیف که اشرف چند روز زود مرد و شاید زنده بود می دید چطور در روز فرار برادرش ما ماله کشیدیم بر سیمان پروژه ای که اسرائیل تکمیل آنرا پریده مرغ از قفس می دانست.

خیزشی دیگر و مصطفایی دیگر و البته خونی دیگر خواهد آمد و راه را باز خواهد کرد سیمان برجام هرچه سفت باشد از خون شهید سخت تر نیست

و این همان داستان همیشه تاریخ است که مردان مرد را در نخلستانهای تفتیده خرمشهر و نینوا و اروند به مصاف حق و باطل می کشاند و بگذار تاریخ از پیمانه تلخی در آینده بنویسد که...

و حالا جان کری به احترام دیپلماسی ما دست میزند که آفرین خوب به تعهدات عمل کردید و بعد در سند 2 هزار صفحه ای بودجه سال خود 30 بار از ایران نام میبرد و راههای اعمال فشار بیشتر بر او و بیش از دو و نیم میلیارد دلار یعنی بیش از 7 هزار میلیارد تومان برای ترویج دموکراسی در ایران کنار میگذارد و این تازه قصه دولتی است که 95 درصد ایالت هایش در رکود مطلقند.

خشکسالی دشمن نشناسی ما را باران کدام ابر سیراب می کند؟ اشکی دیگر و نماز جمعه ای دیگر؟!

دلتنگ یک دل سیر ملات اردوی جهادیم آه از نزدیکی نوروز امسال...