آری شاویت و آمریکای یهودی

این کتاب به یهودی‌های آمریکایی این اختیار و اجازه را می‌دهد که خود را برای اسرائیل به زحمت نیندازند.

به گزارش گلستان 24 ، اگر این روزها به جامعۀ یهودیان در ایالات متحدۀ آمریکا بروید و ساعاتی با مردم آنجا صحبت کنید، در میان صحبت‌هاحتماً یک نفر بلند می‌شود و پرفروش‌ترین کتاب آری شاویت به نام" سرزمین موعود من" را برایتان می‌آورد و بدون استثنا یک عضو برجسته با اعتقاد راسخ و با تائید حضار به شما خواهد گفت: من فکر می‌کنم کتاب شاویت باید توسط همۀ دانش­آموزان آمریکایی مطالعه شود.

اغلب نویسنده‌های برجستۀ یهودی تبار آمریکایی و همین­طور ناشران و ویراستارها همگی متفق القول هستند؛ کتاب شاویت شرح حماسۀ اسرائیلی است.

برخلاف کتاب اکسودوس (نوشتۀ لئون اوریس)؛ که یک کتاب تخیلی از بنیان گذاری اسرائیل است، شاویت اصرار می‌ورزد که روایت‌های او حقیقت محض است. کتاب شاویت، یک کتاب تاریخی حماسی، پر از پیچیدگی‌های اخلاقی، تأثیر گذار و قابل اعتماد است. همینطور بر خلاف کتاب اکسودوس؛ داستان شاویت یک کتاب قهرمانی، روایت عزیمت، ایمان و عقلانیت نیست.

اسرائیل کشوری است که در گناه زاده شد و متعاقباً درگیر جدال‌های قبیله­ای، تعصبات، جا به جایی و جرائم جنگی بود. از طرف دیگر اسرائیل بد نیست و شاویت عمیقاً عاشق اسرائیل است. تجسم شاویت از اسرائیل حول جدال‌ها و درگیری‌ها بین بدی‌ها و خوبی‌هاست که این قوم همیشه با آن درگیر بوده. اولین نمونه از اسرائیل بد در مورد جنگ استقلال لاد (استان مرکزی اسرائیل) در سال 1948 است. او در این کتاب از جنگ به عنوان " جعبۀ سیاه اسرائیل" نام می‌برد و می‌گوید:" در این داستان راز تاریکی نهفته است که نه تنها مربوط به تولد اسرائیل، بلکه در حقیقت مربوط به جنبش ملی همۀیهودی‌ها است_ مربوط به صهیونیسم."

او در این کتاب می‌گوید اسرائیل در این جنگ بر لژیون اردونی عرب و نیروی جنگی نامنظم اعراب در جولای 1948 پیروز شد و همه حتی غیر نظامیانی که در مسجد مخفی شده بودند را قتل عام کرد؛ اسرائیل بعد از کشتن بی گناهان، اعراب محلی را مجبور کرد زمین را کنده و اجساد را دفن کند تا جرمشان مخفی بماند و بعد همان اعراب محلی که قبرها را کنده بودند نیز قتل عام کرد. به این ترتیب هرکسی از اعراب باقی مانده بود "لاد" را ترک کرد.در این کتاب نویسنده گناه این عمل را برگردن سربازان و حتی فرماندهان نمی‌داند بلکه او "صهیونیسم" را مسئول این اعمال می‌داند.

شاویت ادعا می‌کندهمۀ روایات تاریخی این کتاب از طریق مصاحبه‌هایی است که در سال 1990 از سربازانی که در این جنگ شرکت داشته‌اند گردآوری شده است. اما او هیچ وقت این رونوشت‌ها را منتشر نکرد. مارتین کرامر در مجلۀ آنلاین "mosaic" (پیروان حضرت موسی علیه السلام)می‌نویسد: همان منابعی که شاویت داستان خود را به آن‌ها نسبت می‌دهد؛ در بسیاری موارد در پژوهش‌ها و مصاحبه‌های دیگر مطالبی خلاف این داستان را تعریف کرده‌اند. ادعای نویسنده مبنی بر "غیرنظامی" بودن کشته‌ها توسط روایات تاریخی تائید نشده است. ادعای او مبنی بر کشته شدن 250 عرب در این جنگ مورد مناقشه است.

کرامر سعی در توجیح این قتل‌ها دارد: یک توضیح قانع کننده بر این مساله، حتی بهتر از ادعای شاویت مبنی بر گناه اولیه این است که اسرائیل جنگ سختی را در مناطق روستایی مورد قبول قوانین جنگی داشت و مردم روستا نیز مردندو همینطور در مورد دفن اعراب مرده نیز، چون هوا گرم بود و اجساد متعفن می‌شدند به همین خاطر نیروهای اسرائیلی آنان را دفن کردند!

کرامر در این مقاله سعی دارد حقایق جنگی ذکر شده در کتاب "سرزمین موعود من" را مبهم و مشکوک جلوه دهد. برای دهه‌ها، آمریکایی‌های یهودی از اسرائیل به عنوان " اسرائیل بیچارهٔ کوچولو" یاد می‌کردند. زیرا اسرائیل از نظر اقتصادی عقب مانده بود و وابسته یه هزینۀ خیریه جماعت یهودی آمریکایی بود و آن‌ها به سازمانی مانند آیپاک (کمیتۀ روابط عمومی آمریکا و اسرائیل) نیاز داشتند تا از آنان حمایت و منافع آن‌ها را در واشنگتن تأمین کنند. اما امروزه اقتصاد اسرائیلی به صورت ناخوشایندی توسعه یافته است و هر روز قدرتمند­تر می‌شود و یهودیان آمریکایی قادر نیستند ارتش خود را از اسرائیل بازگرداند، آنان مایل نیستند هر کمکی به اسرائیل بکنند زیرا اسرائیل امنیت جانی آنان را تضمین نمی‌کند.