بهروز افخمی
«روباه صفتانه»، علیه تولید «روباه» توطئه کردند
فیلم جدید بهروز افخمی، کارگردان باسابقه سینمای ایران، روی پرده سینماهای ایران است. «روباه» تلاش مشخصی برای نزدیکی به آن چیزی است که در واقعیت جامعه ایرانی جاری است و در سینما معمولا خبری از آن نیست.
به گزارش گلستان 24 ، ظاهرا عادت خلاف جریان آب سینمای ایران شنا کردن بهروز افخمی، سینماگر مشهور ایرانی، این روزها به اوج خود رسیده است. «روباه» فیلم تازه اکران شده افخمی، این روزها روی پرده سینماهای ایران است و یکی از متفاوت‌ترین فیلم‌های این سالهای سینمای ایران با واکنش‌های متفاوتی روبرو شده است.
افخمی بارها گفته است که سینمای ایران از تماشاگران واقعی‌اش؛ مردم خالی شده است و جریان سینمای جشنواره‌ای و روشنفکر پسند، چیزی از سینما باقی نگذاشته است. گفتگوی کوتاه با افخمی در جریان اولین اکران فیلم درباره جشنواره فجر که نظر به اهمیت حرف‌های ردوبدل‌شده در آن بازنشر می‌شود.
تسنیم: آقای افخمی،«روباه» ظاهرا گونه سینمایی متفاوتی با آثار اجتماعیتان است. انتخاب یک فیلم جاسوسی معمایی برای شما انتخاب معمولی نیست.
من 20 سال پیش «روز شیطان» را ساختم که تقریبا در همین سبک «روباه» است با این تفاوت که اکشن روباه بیشتر و عامه پسندتر است. اشکال اصلی فیلم‌های جاسوسی این است که در آن زن نیست و فقط ماموران مردی هستند که بایکدیگر جنگ پنهان می‌کنند به همین دلیل معمولا تماشاگران خانم به دیدن فیلم‌های جاسوسی علاقمند نمی‌شوند اما فیلم‌هایی که درباره آدم‌های عادی باشند که در یک ماجرای جاسوسی گیر کرده‌اند به نظرم احتمال عامه پسند شدن و جذابیتش بیشتر باشد. فکر هم می‌کنم که این فیلم نسبت به فیلم روز شیطان پرفروش‌تر باشد.
تسنیم: «روباه» یک فیلم سیاسی است؟
نمی‌تواند سیاسی نباشد. چون راجع به مسائلی است که سیاسی به حساب می‌آیند مثل مسائل هسته‌ای و ترور دانشمندان هسته‌ای.
تسنیم: وقتی به یک فیلم، عنوان سیاسی اطلاق شود برچسب بلافصل بعدی سفارشی بودن است. به خصوص اگر همسو با نظام هم باشد. این اتهام هم در این سال‌ها انقدر سنگین شده است که خیلی‌ها برای فرار از آن حرف فیلم را خاکستری‌تر و خنثی‌تر می‌کنند.
هیچ اهمیتی به این حرف‌ها نمی‌دهم. کسانی که این حرف‌ها را می‌زنند خودشان سیاسی هستند، یعنی کسی که عنوان سیاسی بودن را به یک فیلم می‌دهد خودش سیاست زده و ایدئولوژیک است اما فکر می‌کند که با این بازار گرمی‌ها می‌تواند برای خودش دکان تازه‌ای باز کند به همین دلیل هم ارزش جواب دادن ندارد.
تسنیم: جریان تولید فیلم البته حاشیه‌هایی هم به همراه داشت که بزرگترینش انصراف چند بازیگر از کار بود.
هربازیگری می‌تواند در هر فیلمی که آن را دوست نداشت بازی نکند. من هیچ علاقه‌ای ندارم که بازیگری را که دوست ندارد در یک فیلم بازی کند یا بنا به دلایلی از حضور در یک فیلم می‌ترسد مجبور به ایفای نقش در فیلم کنم یا از او خواهش کنم که در فیلم بازی کند. بازیگر برای من موضوعی جدی نیست. پرویز شهبازی حرف جالبی دارد، می‌گوید در هر خیابان از بین آدم‌ها حداقل سه نفر بازیگر پیدا می‌شود. اصل مطلب هم این است که سینما به بازیگر احتیاج ندارد بلکه این تئا‌تر است که نیاز به بازیگر دارد و اتفاقا مهارت‌هایی که یک بازیگر در تئا‌تر پیدا می‌کند معمولا در سینما نتیجه عکس دارد و حتی مخرب هم است و بازی را خراب و نقش را باور ناپذیر می‌کند. شکل افراطی این ماجرا را هم یک فیلمبردار خوب سینما گفته است: «سینما نور و بازیگر شیئی در داخل ترکیب بندی است.»
تسنیم: شما 20 سال پیش روز شیطان را ساختید. آن زمان ساخت این نوع از فیلم‌ها آسان‌تر بود یا الان؟ خیلی‌ها این روزها به فضای دیکتاتوری تولید در سینما اعتراض دارند.
فکر می‌کنم زمان «روز شیطان» آسان‌تر بود و الان فضا کمی سنگین‌تر است. البته من با دیکتاتور بودن مشکلی ندارم و اتفاقا فکر می‌کنم هرکس می‌گوید من دموکرات هستم باید بلند شویم و با او تیر به تیر کنیم. زیرا این حرف‌ها غالبا دروغ است. این حرف‌ها اتفاقا من را بیشتر می‌ترساند تا کسی که از ابتدا می‌گوید من دیکتاتور هستم. آن کسانی که این فضای سنگین را در رابطه با تولید برخی از فیلم‌ها ایجاد می‌کنند به نظر من دیکتاتورانه رفتار نمی‌کنند بلکه روباه صفتانه رفتار می‌کنند. دیکتاتوری کار روباه نیست بلکه کار شیر است. توطئه کردن پنهانی از زیر پتو علیه یک فیلم، کار دیکتاتوری نیست. اتفاقا کار آنهایی است که می‌گویند ما دموکراتیم.
ارسال نظر