آقای استاندار آیا صدای مردم سیل زده را می‌شنوید؟

بسم الله الرحمن الرحیم

استاندار استان گلستان، سلام علیکم

آقای استاندار آیا صدای مردم سیل زده را می‌شنوید؟

صدای زنان و فرزندان مظلوم آق قلا که چند روز است بدون اسکان و غذا هستند را می‌شنوید؟

صدای مظلومانه کشاورز عزیزی که امروز در میدان اصلی شهر آق قلا می‌گفت دیگر زمینی برای کشت محصول برایمان نیست  را شنیدید؟ صدای مستضعفین و پابرهنگان بی ادعا را شنیدید؟

ای کاش امروز بودید و می‌شنیدید که کارگری مومن و زحمت‌کش و دلبسته به نظام و انقلاب می‌گفت "من دیگر در خانه چیزی برای زندگی ندارم هر چی که داشتم در سیل از بین رفت".

ای کاش امروز بودید و می‌شنیدید که عزیزی می‌گفت در این سرما جایی برای اسکان خانواده ام ندارم.

انسان این درد را به کجا ببرد؟

استاندار محترم اگر توان مدیریت بحرانی که گریبان  استان گلستان را گرفته ندارید شجاعانه آن را با مردم در میان بگذارید. مطمئن باشید در نظرها بزرگ خواهید شد.

استاندار محترم متأسفانه این نوع نگاه که بر شما حاکم است، ثابت کرد که شما در پی خدمت به مردم نیستید بلکه فقط به دنبال پیشرفت شخصی و منافع خود میباشید، امروز  مردم بزرگوار استان نیاز به خدمت گزار واقعی دارند نه کسی که به دنبال رزومه سازی است.

استان ما تا به حال این حجم از بحران را به چشم خود ندیده بود تا کی قرار است دود بی‌کفایتی مدیران خسته از مسیر انقلاب به چشم کسانی برود که برای اعتلای مسیر رشد و پیشرفت کشور حاضرند از جان خود مایه بگذارند.

وجدان شما چگونه قبول می‌کند که روی صندلی‌های نرم و راحت لم بدهید و نظاره‌گر آب شدن پدرانی باشید که توانایی جبران خسارت وارده از سیل را ندارند، راستی شما و خانواده شما و دیگر مسئولان چگونه زندگی می‌کنند؟ ای کاش فکری هم به حال کسانی کنید که تمام سرمایه و ثمره ی زندگی خود را در مدت چند ساعت از دست دادند.

یک سال و اندی از عمر استانداری شما می‌گذرد استاندار عالی ترین مقام استانی است. در این مدت اتفاق خاصی نیوفتاده بود تا بخواهد شما به صورت جهادی وارد عرصه شوید اما امروز که مردم استان از هرزمانی بیشتر به حضور شما احتیاج داشتند شما آن ها را رها کردید.

آقای استاندار منصب استانداری با روحیات خودخواهانه تناسبی ندارد، این میدان مردی می‌خواهد که درد و رنج کارگران و کشاورزان را درک کند، ای کاش به اندازه ثلث وقت و دغدغه‌ای که برای تدارک سفر خود به خارج از کشور داشتید را برای مردمی خرج می‌کردید که یار و یاوری جز خدا ندارند.

کلاه خود را بالاتر بگذارید قدری از نردبان تعقل بالا روید و از ورای زمین بد بو و متعفن سیاسی‌کاری‌ها به مصالح جامعه و نظام بنگرید. مبادا روزی به این فکر بیفتید که دیگر از دست کسی کاری ساخته نیست. والسلام

انتهای پیام/