راه سرازیر شدن سودهای نجومی به جیب برخی! +عکس

به گزارش گلستان 24، در روزهای پیش اگر در خیابان‌ها و اتوبان‌های شهر تهران تردد می‌کردید حتما به تعداد قابل توجهی از تابلوهای شهری که پیش از این به تبلیغات تجاری اختصاص داشت بر می‌خوردید که به آثار هنری مزین شده‌ بودند و همچنین تعداد قابل توجهی بنر هم در نقاط مختلف شهر، تصویری از آثار هنری را در معرض دید عموم گذاشته شدند.
 

این آثار در راستای طرح « نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» که توسط سازمان زیباسازی شهرداری تهران اجرا می‌شود، در سطح پایتخت به نمایش درآمدند که به گفته جمال کامیاب مدیرعامل سازمان زیباسازی شهر تهران در این طرح بیش از 1500 سازه‌ تبلیغات محیطی به اکران 700 اثر فاخر فرهنگی و هنری در سطح شهر تهران اختصاص پیدا کرده است که به نظر می‌رسد اجرای این طرح از تغییر نگرشی در مقامات تصمیم‌گیر در شهرداری تهران نشان دارد که می‌توان آن را به فال نیک گرفت و امیدوار بود در آینده نیز طرح‌های این چنینی بیشتر به اجرا درآید.
 

آنچه مسلم است در شهری که به طور عام مردم مواجهه زیادی با هنر ندارند و به ویژه هنرهای تجسمی در شکل حرفه‌ای آن نه تنها در سبد خرید خانواده جایی ندارد بلکه در میان امور تفریحی و فرهنگی مردم نیز سر زدن به گالری ها دیده نمی شود، اجرای چنین طرحی را باید غنیمت شمرد.
 

اما خبرهای رسیده حکایت از احتمال وقوع اتفاقی تلخ دارند. اتفاقی که اگر روی دهد تمام حلاوت دیدن این آثار را از بین می برد. چرا که این احتمال هست که مافیای معروف آثار هنرهای تجسمی .

سید مجتبی موسوی، مجری طرح نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر بود که چندی پیش از ادامه یافتن این طرح در سال‌های آینده با نمایش احتمالی آثار هنرمندان در قید حیات خبر داده بود.

اگرچه این خبر هرچند در نگاه اول دلگرم کننده است ولی با دقیق شدن در جریان‌های هنرهای تجسمی و حضور بعضی جریان های خاص که بر بازار هنر ایران چنبره زده اند در می‌یابیم که احتمال به خطا رفتن یک طرح خوب وجود دارد.
 

فکرش را بکنید، جریان های خاص صاحب قدرت و ثروت ( که علاقه زیادی به دلالی آثار هنری دارند و با اندک پولی آثار هنرمندان را می خرند و با تبلیغات گسترده و شیوه های دور از انصاف به قیمت های نجومی می فروشند، با خرید عمده‌ای و یک جای آثار یک هنرمند راهی ندارد جز تبلیغ وسیع برای وی و چه جایی بهتر از بیلبوردهای شهری برای سرازیر کردن سودهای نجومی به جیب نفرات اصلی این جریان؟
 

از سوی دیگر احتمالا با استفاده از آثار هنرمندان در قید حیات این درگیری بین هنرمندان به وجود خواهد آمد که اگر کار فلان هنرمند روی بیلبورد قرار گرفته پس باید فلانی نیز باشد و اگر یکی از هنرمندان نباشد باید منتظر مصاحبه‌های رنگارنگ از سوی آنها باشیم.
 

سید مجتبی موسوی، مجری این طرح  درباره ایراداتی که به طرح امسال وارد است، توضیح داد: واقعیت این است که بخشی از این نقایص به خاطر محدودیت زمانی بود که برای ما وجود داشت، به وجود آمد و تمام تلاش ما بر این است که بتوانیم این نقایص را برای سال‌های آتی برطرف کنیم. ما به دنبال کسب تجربه نیز بودیم.

وی ادامه داد: به طور حتم از تجربیاتی که از برگزاری این طرح در سال جاری به دست اوردیم در اجرای هر چه موفق‌تر آن در سال‌های بعد استفاده خواهیم کرد تا از نظر کمی و کیف، طرح نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر را موفق‌تر از امسال در سال آینده ببینیم.

موسوی در پاسخ به این نقیصه که چرا در بزرگراه‌های تهران که شاید کمتر کسی بتواند به طور دقیق و با خیال راحت یک اثر هنری را ببینید، آثار را روی بیلبورد بردید، گفت: چاره‌ای نداشتیم زیرا فضای تبلیغاتی در بزرگراه‌ها بسیار زیاد است و تابلوهای زیاید در اتوبان‌ها وجود دارد که در این طرح باید از آنها استفاده می‌کردیم. قبول دارم که دیدن آثار در اتوبان‌ها سخت است و شاید علاقه‌مندان دوست داشتند که در بررسی یک اثر هنری تامل کنند ولی طبیعی است که نباید انتظار داشته باشیم که یک اثر هنری روی بیلبورد شهری همانطور دیده شود که یک اثر هنری در موزه یا نگارخانه دیده می‌شود.

وی درباره دستاوردهای این طرح بیان کرد: نصب آثار هنری در فضای شهری و در اماکن عمومی آن هم با این حجم باعث دیده شدن آثار می‌شود که بیش از همه این حس در مردم ایجاد می‌شود که به دیدن آثار اصیل علاقه‌مند شوند و حداقل بعد از این برای دیدن آثار هنرمندان کشورمان تلاش داشته باشند.
 

به گزارش مشرق، مدیر سابق اداره حجم سازمان زیباسازی شهرداری تهران افزود: در کنار همه خوبی‌های این طرح یک مورد هست که کمتر منتقدی به ان توجه کرد. شهر تهران از نظر بصری بسیار شلوغ و درهم است و متاسفانه تهران زیبای سابق جای خود را یبه یک شهر خاکستری داده و این طرح باعث چشم‌نوازتر شدن شهر شدو کمی از مزاحمت‌های بصری شهر کاست و از سوی دیگر سواد بصری شهروندان تهرانی را بالا برد.

وی اذعان داشت: خوشبختانه در این زمان شاهد ایجاد یک گفتگو و بحث میان مخاطبان عام درباره حوزه هنرهای تجسمی بودیم و این برای ما بسیار خوشایند است.

این هنرمند مجسمه‌ساز در پاسخ به این سوال که چرا این زمان را برای اجرای این طرح انتخاب کرید، گفت: اول اینکه این زمانی بود که سازکان زیباسازی شهرداری تهران با تمام شرکت‌هایی که در سطح شهر تهران بیلبوردی در اختیار داشتند به توافق رسیده بود و دوم اینکه اردیبهشت ماهی است که هم بهاری است و زیبایی‌های بهار را دارد و هم 6 روز از این  ماه به نام مفاخر فرهنگی کشور ثبت شده و به نوعی اردیبهشت، ماه فرهنگی کشورمان است.

وی در پاسخ به این اتتقاد که برخی از فعالان حوزه نشر انتقاد کرده‌‌اند که طرح نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر جای تبلیغات شهری نمایشگاه کتاب را گرفته و باعث کمرنگ  شدن حضور مردم در این نمایشگاه شده، گفت: مدیران نمایشگاه کتاب هیچگاه از تابلوهای تبلغاتی شهری استفاده نمی‌کرده و نمی‌کنند. آنها تنها به نصب تابلو در تابلوهای فرهنگی شهر تهران اکتفا می‌کنند که این طرح ما نیز کاری به این تابلوها نداشت.

موسوی درباره دورهای بعدی و خطر نابودی طرح به دست مافیای خرید و فروش و استفاده ابزاری از آن توضح داد: نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر برای اولین بار در تهران برگرا شد و سیاست ما در دوره اول بر این بود که از هنرمندان معاصر فقید استفاده کنیم زیرا همیشه اولویت با قدماست. نگاهمان این بود که در دوره اول با محدویدت زمانی که داشتیم مشکلی ایجاد نشود پس خودمان را از آثار هنرمندان در قید حیات محروم کردیم.

وی ادامه داد: اینکه این طرح در سال‌های بعد اجرا شود صرفا یک نظر است و هنوز تصمیم درست و کاملی گرفته نشده است ولی اگر هم قرار باشد در سال‌های آینده این طرح ادامه یابد و آثار هنرمندان در قید حیات روی بیلبوردهای شهری قرار گیرد حتما نظارت بسیار زیاد و البته منصفانه‌ای خواهیم داشت تا به هیچ وجه یک اثر برای مافیای خرید و فروش آثار هنری سوداور نباشد.

از این چند نقطه ضعف که بگذریم اجرای طرح «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» آنقدر حسن داشت که پایتخت نشینان را راضی و خرسند کند. افرادی که به دلایل مختلف با هنر سر و کار دارند و یا از علاقمندان هنر هستند طبیعتا این طرح را غنیمت می دانند ولی برای آنهایی هم که نمی دانند این طرح چیست و چرا یکباره تابلوهای تبلیغاتی شکل و شمایلشان عوض شده است.

همچنین اجرای این طرح تاثیر مثبتی بر هنرمندان عرصه تجسمی دارد و انگیزه های بیشتری به آنها برای کار و ارتباط با مخاطب می دهد و حتی می تواند به اقتصاد هنر نیز کمک کند.

اگرچه در این میان سازمان زیباسازی نباید از آن سوی بام بیفتد و یکباره شهر را از بعضی طرح ها و نقش های مفهومی که ارزش ها و معتقدات مردم را تایید می کند خالی کند.

شاید این که در کدام نقاط چه اندازه طرح های مفهومی قرار گیرد و در کدام نقاط چه درصد تابلوهای نگارخانه ای، نیاز به بررسی های جدی و دقیقی دارد که هنوز مهندسی و طراحی نشده است.