فریاد بی صدای کارگران رامیانی معدن البرزگان دو روز بعد از روز کارگر

به گزارش گلستان 24، معدن البرزگان شهرستان رامیان در جاده اولنگ به شاهرود و در ملچ آرام فوقانی با 40 نفر کارگر و پیمانکار مشغول به فعالیت است. کارگرانی که مدت تقریبا هفت ماه است نه حقوقی، نه عیدی و نه اضافه کاری دریافت نکرده اند و همین مساله باعث شده است تا دست به اعتراض زدند تا شاید دستی از گوشه ای برآید و مشکلات آنها را حل و فصل کند.

زندگی کارگران در اردیبهشت سال 94 در حالی جریان دارد که حقوق ماههای پایانی سال 93 به همراه عیدی و دیگر پاداش ها، هیچ گاه پرداخت نشده است و به گفته کارگران معترض، زندگی در چنین شرایطی به سختی می گذرد.

کارگران معترض از این که مسئولان و مخصوصا نماینده شهر توجهی به شرایط کاری آنها ندارند گله مندند و بر این نکته تاکید دارند که مسئولین باید  به هر نحو ممکن که شده، به داد آنها برسند.

قرار تجمع کارگران به خبرنگار گل رامیان نیز رسیده بود، اما وقتی خبرنگار سایت در برابر فرمانداری حضور یافت، متوجه شد که  که ادامه تجمع، مقابل اداره تعاون، کار و رفاه اجتماعی رامیان است. و در همین فضا بود که کارگران با مشاهده یک خبرنگار، شروع کردند با بیان مشکلات و درد دلهایی که گاه در مسیر بیات شدن قرار داشتند. یعنی درد دلهایی کهنه و به اندازه بیش از هفت – هشت ماه بی پولی.

یکی از کارگران گفت: از آبان ماه سال 93 تا کنون هیچ حقوقی دریافت نکردیم و از ساعت 8 صبح امروز حدود 20 نفر از کارگران این معدن در مقابل فرمانداری رامیان تجمع کردیم و طی تماس معاون فرماندار با مدیرعامل معدن که گفته است پولی نداریم که حقوق کارگران را بدهیم؛ از آنجا به سمت اداره کار آمده ایم که متاسفانه رئیس این اداره نیز ظاهرا جلسه ای رفته و همچنان منتظر هستیم.
 

یکی دیگر از کارگران می گوید: در این مدت 7 ماهه هر ماه، هر هفته به اداره کار مراجعه می کردیم و هر بار با وعده اینکه بروید سرکار و پیگیری می کنیم، ما نیز به امید همین وعده ها مشغول کار بودیم ولی از روز گذشته سر کار نمی رویم.
 
کارگر دیگر در حرف زدن پیشی می گیرد و ادامه می دهد: فقط وعده می دهند که پیگیر هستیم ولی تاکنون هیچ خبری نشده است و فقط چون از دیروز سرکار نرفتیم و امروز هم تجمع کردیم مبلغ فقط 100 هزار تومان به حسابمان واریز کردند. به نظر شما آیا این مبلغ بعد از این همه مدت از عدم پرداخت حقوق، کافی است؟

کارگران می گویند: اکثریت مستاجر هستیم و حتی پول خرید یک چادر را نداریم که برای ادامه زندگی در چادر زندگی کنیم، در این مدت تمام خریدهایمان نسیه بوده و دیگر مغازه داران هم به ما کالا نمی دهند، خرج تحصیل فرزندانمان را نداریم.
 
کارگر جوان دیگر ادامه می دهد: تا حرفی میزنیم می گویند تحریم است، این چه تحریمی که دیگر معادن حقوق کارگرانشان را تسویه کرده اند! این چه تحریمی که تمام زغال سنگ ها به فروش می رسد ولی برای پرداخت حقوق کارگران تحریم است.
 
وقتی از کارگران در خصوص ارتباط با نماینده پرسیدم و اینکه آیا تاکنون با وی تماسی گرفته اید پاسخ می دهند: کدام نماینده! چه نماینده ای! نماینده ای که در بین مردم نیست و چندین بار هم تماس گرفتیم ولی جوابی حاصل نشد.
 
یکی از آنهامی گوید: وقتی در اول راه به ما جواب نمی دهند، نماینده به ما جواب بدهد؟!
 
در خصوص وضعیت بیمه پرسیدم و گفتند: از بهمن ماه سال 93 بیمه واریز نشده است و دفترچه های بیمه را مهر نمی زنند چون بدهکار هستیم.
 
کارگری می گوید: ازلحاظ بهداشتی زیر صفر هستیم. وقتی از استان برای نظارت می آیند و از وضعیت بهداشت شکایت می کنیم در جواب ما میگویند شما نمی ترسید که از کار اخراج شوید و اعتراض می کنید!
 
غذا را باید خودمان از خانه بیاوریم و 700 تومان پول ناهار را به کارگرانی که سر کار می آیند بصورت روز مزد می دهند و حتی سرویس ایاب وذهاب هم نداریم و کارگران که اکثریت پیاده و عده کمی با موتور به سر کار می آیند.

آیا رواست که به این قشر ضعیف تا این حد ظلم شود؟!نماینده محترم یک لحظه خود و خانواده تان را جای این کارگران  فرض کنید.
تا کی باید سریال تجمع کارگران معدن در قبال عدم پرداخت حقوق تکرار شود؟! و...

همه این سئوالهایی است که هنگام خداحافظی با کارگران، به بدرقه من می آیند. کارگران م دام سئوالات را تکرار می کنند و بسیار امیدوارند که تجمع اعتراضی شان راه به جایی ببرد و مشکلاتشان حل و فصل شود. روز کارگر همین چند روز پیش بود و دولتی ها در بخش های مختلف کشور این روز را پاس داشتند. کارگران رامیانی هم دنبال پاسداشت دست های پینه بسته شان هستند با حداقل حقوق کارگری.
 
قضاوت با خود مسئولان مربوطه ...
 
انتهای پیام/گل رامیان