جمعیت و چالش‌هاي سياسي – امنیتی

برژينسكي  سياستمدار كهنه‌كار و مشاور امنيت ملي سابق آمريكا: «از فكر كردن به حمله پيشدستانه عليه تاسيسات هسته‌اي ايران اجتناب كنيد و گفت و گوها با تهران را حفظ كنيد، بالاتر از همه بازي طولاني مدتي را انجام دهيد، چون زمان، آمارهاي جمعيتي و تغيير نسل در ايران به نفع رژيم كنوني نيست.» (مصاحبه جرالد سيب، دبير روزنامه آمريكايي «وال استريت ژورنال» با برژينسكي، مارچ 2009)   

به گزارش گلستان 24:‌يكي از چالش‌هاي اساسي جوامع در دوره مابعد انتقال جمعيتي، كاهش توان نظامي و قدرت بازدارندگي جوامع است. در كشورهاي صنعتي، از جمله استراليا و كانادا، مشكلات راهبردي ناشي از كاهش نرخ باروري به اتخاذ سياست‌هايي در جهت افزايش جمعيت منجر شد. در جنگ جهاني اول نخست‌وزير استراليا، ويليام (بيلي) هاگز، مردم كشورش را در زمينه انقطاع نسل هشدار داد، و آنها را به زاد و ولد بيشتر تشويق نمود. در جنگ جهاني دوم نخست وزير استراليا (كورتين) هشدار داد كه كشور استراليا براي حفظ امنيت خود، همانند آسياي پرجمعيت، به يك جمعيت 30 ميليوني نياز دارد.

اساس هدف كورتين براي دستيابي به جمعيت 30 ميليوني در گذر زمان محو شد. اما از آنجا كه جمعيت استراليا در آن زمان 7 ميليون نفر بود، كاملاً روشن بود كه افزايش باروري نمي‌توانست براي افزايش جمعيت استراليا كافي باشد، از اين رو اكثر نخبگان سياسي استراليا در اعلام توافق با سياست‌هاي «استرالياي سفيد» كه به اوايل دهه 1990 بر مي‌گشت، از سياست‌هاي مهاجرت از كشورهاي ديگر بويژه انگلستان و بعضاً از ساير كشورهاي اروپايي استقبال و از آن حمايت مالي كردند (Poston & Micklin2005:724).

در سال 1930 سياست‌مداران فرانسوي به اين نتيجه رسيدند كه به دليل كاهش جمعيت‌شان، نيازمند احياي تسليحات مدرن نظامي و در نتيجه كنارگذاشتن استفاده از تسليحات خط ماگينوت (Maginot Line) هستند. پائول رينولد، وزير دولت وقت فرانسه، با تأكيد بر اين نكته كه "تنها يك عامل وجود دارد كه بر همه‌ موارد مسلط است و آن عامل جمعيت است" ، به بحث درباره بكارگيري تسليحات مدرن پرداخت. اينچنين موضوعاتي قبلاً هم از سوي رهبران وقت فرانسه مطرح شده بود، اكنون نيز در قوانين اروپا و فرانسه ذكر شده است Poston & Micklin2005:724)).

مشكلاتي از اين دست تنها منحصر به فرانسه نبود. طي دهه 1930، آلمان به رهبري نازيسم و اتحاد جماهير شوروي به رهبري استالين به دلايل كاملاً نظامي و راهبردي، سياست‌هايي قوي در جهت افزايش نرخ باروري اتخاذ كردند.

در اوايل سال 1904 نخست وزير كانادا، ويلفرد لارير با نگاهي خوش‌بينانه‌  انتظار داشت كه جمعيت 6 ميليون نفري كشورش تا پايان عمر او، به 60 ميليون افزايش يابد (يعني افزايش 10برابري جمعيت). از آن پس، سياستمداران كانادايي مدت‌ها ادعا داشتند، كه جمعيت كانادا بايد حداقل نزديك به 30 ميليون نفر افزايش يابد. البته كانادا هم مانند استراليا تلاش‌هاي خود را در جهت سياست مهاجرپذيري متمركز كرد. در سال 1980 يك گروه كارشناسي كه توسط حكومت تشكيل شده بود مسئول ايجاد انگيزه‌هاي مالي براي افزايش باروري شدند.