آغازی بی پایان

به گزارش گلستان 24، پروانه ی زیبای من! بال بگشا و خود را از قفس تن رها ساز. اما و اگرها را زمین بگذار و کودکانه بیاندیش. اینجا دنیاست! هیچ کس اینجا ماندنی نیست. ما اینجا بیشتر از یک مستاجر نیستیم. اصلاً زمین های دنیا ارزشی ندارند که بخواهیم برای خریدشان بهایی بپردازیم. همه پس اندازمان را جمع می کنیم تا در بهترین جای آن دنیا خانه ای بسازیم از جنس ایمان!

این روزها دوباره شهید می آورند و دوباره مادران داغ دار جوان و نوعروسان بیوه و کودکان یتیم می شوند. دوباره ثابت کردیم که گذشت و اندی سال از جنگ و انقلاب، چیزی را در ما عوض نکرد و ما همان مردمانیم. بلکه این بار استوارتر و غیورتر.

این بار فرزندان ایران در خاک دیگری می جنگند و شهید می شوند. اما غریب نیستند، عمه سادات در جوارشان است.

می خواهم از حال کسانی بگویم که با شهدا شهید می شوند ولی در این دنیا زندگی می کنند. کسانی که همه هستی شان را می دهند تا دیگر کسی مثل آنها درد هجران نکشد.

هر گلوله یک مرد را به زمین نمی زند، بلکه همراه او همسرانشان هم منقطع می شوند و دنیا برایشان بی رنگ تر می شود. همسران شهدا که این روزها سن و سالی هم ندارند خیلی بزرگانه رفتار می کنند.

تازه ازداواج کرده اند، بعضی صاحب فرزند یا فرزندانی خردسال هستند و بعضی هم فرصت بچه دار شدن نداشتند، اما چنان در دفاع از آرمان همسرانشان خطبه خوانی می کنند که گویا عزادار اصلی این ما هستیم که باید بنشینیم به حال خود گریه کنیم.

دل می کنند از همه چیزشان، از همسفرشان و برای مدت زمانی موقت، آن ها را به آغوش خاک می سپارند.

سخت است مرد خانه ات را به شام بلا بفرستی و هر روز منتظر تماسش باشی با این دلهره که اگر زنگ نزد شاید... سخت است خوبی هایش را ثانیه به ثانیه به خاطر بیاوری و بدون اشک از آنها بگذری. سخت شب ها سر بر بالین بگذاری و بدون فکر و خیال بخوابی.

سخت است کودکی را تنها و بدون یارت بزرگ کنی و همیشه ترس این را داشته باشی که نکند خوب تربیتش نکنم!

اما بهترین امید برایشان این است که روزی این فراق جان فرسا تمام خواهد شد و معشوق را در آن دنیا خواهند دید.

کاش بتوانیم بهتر درکشان کنیم. آنها تنها یک عزیز را به خاک نسپرده اند، پاره ای از تن خود را به خاک سپرده اند.